"Gisteren heb ik het lachend gezegd, aan tafel: ik zou heel graag eens voor de strijdlust gaan in de Tour, om toch maar eens op het podium te kunnen staan", zei Rickaert. "En Mathieu had zin om mee te koersen. 'We gaan er alles aan doen om je op het Tourpodium te krijgen', zei hij. Een slechte keuze bleek het niet, want we wonnen nog bijna de rit."

Ook de ploegleiding stond achter de aanval, ook al leek het sportieve zelfmoord. "Ja, de ploeg was het eens met ons. We kregen vandaag de kans om iets te proberen. Christoph (Roodhooft) vindt het ook leuk dat er wat gekoerst wordt. Dit was ook de enige manier om het Milan of Merlier iets moeilijker te maken (in dienst van Kaden Groves)."

Rickaert maakte het uiteindelijk vooral ook zichzelf lastig. "Je wordt vooruit gestuwd door het publiek, maar het deed heel veel pijn. Je wil mijn kont en mijn bilspieren niet voelen. Ze zijn volledig verkrampt. Mathieu en ik hadden gisteren afgesproken dat we elk drie-vier minuten aan een vastgelegd wattage zouden rijden. Zo konden we het peloton het lastig maken, wist ik."

Rickaert capituleerde in de laatste kilometers naar finishstad Châteauroux, Van der Poel werd in het zicht van de lijn gegrepen. En dat ondanks de duizelingwekkende wattages die de twee hadden ontwikkeld. "Van kilometer 0 tot het moment dat ik moest lossen ontwikkelde ik rond de 380 watt", zei Rickaert. "Tijdens de kopbeurten was dat voor mij 430 watt."