De wedstrijd begon erg nerveus, met tal van aanvalspogingen. Onder anderen Anton Ferdinande, Wim Reynaerts, Mathias Vanoverberghe, Jarne Jacques en Jeno Grootjans probeerden het. Na dertig kilometer zat hun vlucht erop. Met nog iets meer dan drie ronden te rijden vormde zich een kopgroep met zeven renners: Sieben Roggeman, Julien Desmarets, Stef Scharre, Tristan Scherpenbergh, Gilles De Wilde, Jarne Herman en Sten Van Guchte. Emiel Planckaert, Victor Loy en titelverdediger Van Breussegem repten zich naar dat gezelschap.

Nog meer renners trokken in de tegenaanval en zo vormde zich een grote groep van een zestigtal renners. Van Breussegem ging daarop opnieuw versnellen. Hij kreeg Jarno Bellens, Gil D'Heygere, Matthew Van Schoor, Thijs Van Looveren, Jonas Volkaert en Sten Van Gucht mee. Dat zevental begon aan de twee resterende ronden met een voorgift van een halve minuut op een langgerekt peloton. Onder het belgerinkel en met nog 16,1 kilometer te rijden hadden Van Breussegem en Bellens een voorsprong van 17 seconden op hun vroegere metgezellen en 45 seconden op het peloton. Bellens hing in volle finale aan de rekker, waarop Van Breussegem alleen zijn weg verderzette en zijn nationale titel met een jaar verlengde.